اسلایدر

       در این روایت پیغمبر اکرم(ص) به جناب ابوذر مى‏فرماید: وقتى‏مى‏خواهى یاد خدا کنى، عظمت خدا را اول در ذهن خودت، در روح‏خودت تصور کن، یاد خدا ناشى از آن احساس عظمت باشد، نه مثل‏این که مردم عادت کرده‏اند و گاهى مى‏گویند: «اللهم اخزه» این یاد خدانیست، این لقلقه زبانى است، ...حالا عبارت را هم ملاحظه بفرمایید.
«یا اباذر! لیعظم جلال الله فى صدرک» باید جلال الهى در سینه تو،در دل تو، در روح تو عظمت داشته باشد. تا وقتى یاد خدا مى‏کنى آن‏حالت خضوع و خشوع در تو پیدا شود در مقابل یک عظمت بى‏نهایت«فلا تذکره و کما یذکره الجاهل عند الکلب اللهم اخزه و عند الخنزیراللهم اخزه» تو مثل آن آدم نادانى که وقتى سگ و خوک مى‏بیند ومى‏گوید: اللهم اخزه، اسم الله را مى‏آورد. ذکر خدا گفتنت این طورى‏نباشد که صرف یک لقلقه زبانى باشد، مثل خدا خفه‏ات کند نباشد که‏مثلاً فارس‏ها مى‏گویند. یا در زمان‏هاى دیگر هم کم و بیش بالاخره این‏طور تعبیرات هست. این طور نباشد که توجه به معنا نداریم، یک لقلقه‏زبانى است، یک چیزى به زبان مى‏گوییم و هیچ تأثیرى هم در روح توندارد. آن ذکر خدا که این قدر اهمیت دارد بخاطر این است که معنایش‏باید بر روح تو اثر ببخشد. رابطه قلبى تو را باید با خدا تقویت کند. تورا باید از زمین به آسمان ببرد، از فرش به عرش ببرد. آن چنین هنرى‏دارد، اما همین طورى مى‏گویى: اللهم اخزه، یا مى‏گویى: اللهم ارزقنا یادعاهاى دیگرى که مى‏کنى هیچ توجهى به معنا نباشد، عادت باشد،لقلقه زبان باشد. این فایده‏اى ندارد، سعى کن اول عظمت خدا را درذهن خودت درک بکن، توجه به جلال الهى پیدا بکن و قلبش در مقابل‏او خضوع پیدا کند و وقتى یاد خدا مى‏کنى اینجا اثر ببخشد در روح تو.
«و الحمد لله رب العالمین»