اسلایدر

    حالا اگر ذکر گفتن ما به صورتى درآمد که این فایده‏ها براى آن‏مترتب نمى‏شود، یعنى هیچ تأثیرى در این که توجه قلبى ما نسبت به‏خدا داشته باشیم، ندارد، حتى به عنوان بقاى یک توجه قلبى، آیا چنین‏چیزى مى‏شود؟ یا نمى‏شود؟.... نمى‏شود، و آن وقتى است که به صورت‏یک عادت خشک درمى‏آید، این لقلقه زبانى است و هیچ، دیگرتوجهى به معناى آن نیست. چنین چیزى هم مى‏شود؟ بله مى‏شود. همه‏ما مى‏توانیم تجربه کنیم. کسانى که انواع عادت‏ها را دارند، چه عادت درزبان و چه عملى، مثلاً عادت دارند تسبیح مى‏گردانند. یک وقتى‏مى‏بینید بدون این که هیچ توجهى داشته باشند که اصلاً هیچ تسبیحى‏در عالم هست یا نه، در جیبشان تسبیحى هست یا نه، تسبیح رابگردانند براى چه؟ بدون هیچ توجهى دستشان مى‏رود به جیب،تسبیح را درمى‏آورند و مى‏گردانند. یا با دستشان، انگشت‏شان بازى‏مى‏کنند. یا کسانى که عادت کرده‏اند یک الفاظى را بخصوص بچه‏ها،یک الفاظى را مى‏گویند، عادت کرده‏اند. اصلاً بدون هیچ توجهى یک‏دفعه بر زبانش جارى مى‏شود. اگر ما به امور قلبى و خیالى‏مان توجه‏کنیم خواهیم دید که از این چیزها زیاد داریم.
خیلى‏ها هستند که عادت کرده‏اند به یک چیزهایى، چیزهایى را درذهن خودشان تصور مى‏کنند بى‏اختیار، یک دفعه بى‏توجه که صورت‏ذهنى این در ذهن آدم مى‏آید و بدون این که نه قصدى کرده باشد و نه‏بهره‏اى از این ببرد، صرف یک عادت، عادت خشک خشک. کسانى که‏فکر کرده‏اند که ذکر همین است، همین است که به زبان یک کسى جارى‏مى‏شود، ابتدا ممکن است با توجه شروع کرده‏اند، فکر کردند دیدندروایتى شنیده‏اند که اگر کسى تسبیحات حضرت زهرا را بگوید چقدرثواب دارد یا فلان ذکر چقدر ثواب دارد، این را گفته‏اند ولى کم کم‏عادت کرده‏اند. این متصوفه و دراویش که آنهایى که البته غرض ومرضى ندارند، گول خورده هستند، کسانى هستند که عادت کرده‏اند به‏لفظ الله یا لا اله الا الله یا الفاظ دیگرى، عرض کنیم بى‏اختیار همیشه‏این لفظ از دهانشان صادر مى‏شود.
این بهتر از این است که فحش بدهند یا لفظ دیگرى بگویند. این‏اندازه نتیجه‏اش را دارد، اما آیا چه اندازه تأثیر مى‏گذارد در روحشان،در قلبشان؟ یک نمونه‏هایى از این یاد خدا و اسم خدا را مى‏شود پیداکرد که همه مى‏توانیم بفهمیم که هیچ تأثیرى ندارد. پیدا مى‏شوندکسانى العیاذ بالله هستند که درباره خدا اعتقادى ندارند یا منکر هستند.قبل از انقلاب که زیاد بودند و حالا الحمد لله خیلى‏ها مستأصل شده‏انددیگر و کم پیدا مى‏شوند، ولى به هر حال هستند کسانى که هیچ اعتقاد به‏خدا ندارند، اما طبق آداب و رسوم وقتى که از همدیگر جدا مى‏شوندمى‏گویند: خداحافظ. اصلاً توجهى ندارد که خداحافظ یعنى چه؟ یاچرا این را مى‏گوید و خدا یعنى خدا. فقط یک لفظى را مى‏گوید به‏عنوان احترام، عادتى است. وقتى از همدیگر جدا مى‏شوند مى‏گویند:خداحافظ. اگر لفظ این بود که یک لفظ دیگر بگویند آن را مى‏گفتند،هیچ توجهى هم اصلاً به معناى آن ندارد. اگر کسى به او بگوید: اى آقاتو که به خدایى معتقد نیستى؟ مى‏گوید بله، من معتقد نیستم. پس چرااین را گفتى؟ عادت است، عادت. احترام است. عکسش هم هست، درفرهنگ‏هاى مختلف، در فرهنگ عامیانه خودمان این طور الفاظ هم درعربى هست، هم در زبان سابق بوده. مثلاً در همین زبان عادى خودمان‏گاهى مى‏گویند: خدا خفه‏ات کند. یا عکسش، خدا خفه‏ات نکند. ممکن‏است کسى این را بگوید که اصلاً معتقد به حضور خدایى هم نباشد، اماعادت شده، یک عبارتى است گفته مى‏شود در مقام مثلاً تعجب یا درمقام تمسخر یا چیزهایى از این دست.
در بین عربها مرسوم بوده که وقتى سگ یا خوک مى‏دیدند «اللهم‏اخزه» مثل خدا خفه‏ات کند که ما مى‏گوییم، چنین تعبیرى مى‏گفتند«اللهم اخزه» که این طورى عادت شده که دیگر توجه نداشتند به این که‏این یک دعا است و دارند از خدا مى‏خواهند که کارى انجام بدهد. یک‏لقلقه لسانى بوده است.