اسلایدر

 بعثت پیغمبر اسلام یا برانگیخته شدن آن حضرت به مقام عالی نبوت و خاتمیت، حساس‏ترین فراز تاریخ درخشان اسلام است.بعثت پیغمبر درست درسن چهل سالگی حضرت انجام گرفت. پیشتر گفتیم که پیغمبر تا آن زمان تحت مراقبت روح القدس قرار داشت، ولی هنوز پیک وحی بر وی نازل نشده بود. قبلا علائمی ازعالم غیب دریافت می‏داشت، ولی مامور نبود که آن را به آگاهی خلق هم برساند.

میان مردم قریش و ساکنان مکه رم بود که سالی یک ماه را به حالت گوشه گیری و انزوا در نقطه خلوتی می‏گذرانیدند. ⁽¹⁾ درست روشن نیست که انگیزه آنها از این گوشه‏گیری چه بوده است، اما مسلم است که این رسم در بین آنها جریان داشت و معمول بود.

نخستین فرد قریش که این رسم را برگزید و آن را معمول داشت عبدالمطلب جد پیغمبر اکرم بود که چون ماه رمضان فرا می‏رسید، به پای کوه حراء می‏رفت، و مستمندان را که از آنجا می‏گذشتند، یا به آنجا می‏رفتند، طعام می‏کرد. ⁽²⁾

به طوری که تواریخ اسلام گواهی می‏دهد،پیغمبر نیر پیش از بعثت‏به عادت مردان قریش، بارها این رسم را معمول می‏داشت. از شهر و غوغای اجتماع فاصله می‏گرفت، و به نقطه خلوتی می‏رفت، و به تفکر و تامل می‏پرداخت.

پیغمبر حتی در زمانی که کودک خردسالی بود، و در قبیله بنیاسد تحت مراقبت دایه خود «حلیمه‏» قرار داشت نیز باز بازی کردن با بچه‏ها دوری می‏گزید و به کوه حراء می‏آمد و به فکر فرو می‏رفت. ⁽³⁾ بنابراین انس وی به «کوه حراء» بی‏سابقه نبود.

در مدتی که بعدها در «حراء» به سر می‏برد،غذایش نان «کعک‏» و زیتون بود، و چون به اتمام می‏رسید، به خانه بازمی‏گشت ء تجدید قوت می‏کرد. گاهی هم همسرش خدیجه باریش غذا می‏فرستاد. غذائی که در آن زمان‏ها مصرف می‏شد، مختصرو ساده بود. ⁽⁴⁾

پیغمبر چند سال قبل از بعثت، سالی یک ماه در حرا به سر می‏برد، و چون روز آخر باز می‏گشت، نخست‏خانه خدا را هفت دور طواف می‏کرد، سپس به خانه می‏رفت. ⁽⁵⁾

کوه حراء امروز در حجازبه مناسبت این که محل بعثت پیغمبر بوده است، «جبل النور» یعنی کوه نور خوانده می‏شود. حراء در شمال شهر مکه واقع است، و امروز تقریبا درآخر شهر در کنارجاده به خوبی دیده می‏شود. کوه‏های حومه مکه اغلب بهم پیوسته است و از سمت‏شمال تا حدود بندر «جده‏» واقع در 70 کیلومتری مکه و کنار دریای سرخ امتداد دارد.

این سلسله جبال که از یک سو به صحرای «عرفات‏» و سرزمین «منا» وشهر «طائف‏» و از سوی دیگر به طرف «مدینه‏» کشیده شده است، با دره‏های و بیابان‏های خشک و سوزان و آفتاب طاقت‏فرسای خود شاید بهترین نقطه‏ای است که آدمی را در اندیشه عمیق خودشناسی و خداشناسی و دوری از تعلقات جسمانی و تعینات صوری و مادی فرو می‏برد.

کوه حراء بلندترین کوه‏های اطراف مکه است، و جدا از کوه‏های دیگر به نحو بارزی سر به آسمان کشیده و خودنمائی می‏کند. هرچه بیننده به آن نزدیک‏تر می‏شود، مهابت و جلوه کوه بیشتر می‏گردد. از ان بلندی د زمان خود پیغمبر قسمتی از خانه‏های مکه پیدا بود، و امروز قسمت زیادتری از شهر مکه پیداست. قله کوه نیز درپشت‏بام‏ها و از توی اطاق‏های بعضی از طبقات ساختمان‏های مکه به خوبی پیدا است.

«غار حراء» که در قله کوه قرار دارد، بسیار کوچک و ساده است. در حقیقت غار نیست، تخته سنگی عضیم به روی دو صخره بزرگ‏تری غلت‏خورده و بدین گونه تشکیل غار حراء داده است. دهنه غار حراء داده است. دهنه غار به قدیر است که انسان می‏تواند وارد و خارج شود. کف آن هم بیش از یک متر و نیم برای نمازگزاردن جا دارد.

غار حراء جائی نبوده که هرکس میل رفتن به آنجا کند، و محلی نیست که انسان بخواهد به آسانی در آن بیاساید. فقط یک چیز برای افراد دوراندیش در آنجا به خوبی به چشم می‏خورد، و آن مشاهده کتاب بزرگ آفرینش و قدرت لایزال خداوند بی زوال است که در همه جای آن نقطه حساس پرتو افکنده و آسمان و زمین را به نحو محسوسی آرایش داده است! براساس تحقیقی که ما نموده‏ایم پیغمبر مانند جدش عبدالمطلب در پای کوه حراء فی‏المثل در خیمه به سر می‏برده و رهگذران را پذیرائی می‏کرده و فقط گاهگاهی به قله کوه می‏رفته و به تماشای جمال آفرینش می‏پرداخته است که از جمله لحظه نزول وحی، در روز 27 ماه رجب بوده است.

به طوری که قبلا یادآور شدیم، پیغمبر قبل از بعثت هم حالاتی روحانی داشته و تحت مراقبت روح‏القدس گاهی تراوشاتی غیبی می‏دیده و اسراری بر آن حضرت مکشوف می‏شده است. هنگامی که پانزده سال بیش نداشت، گاهی صدائی می‏شنید، ولی کسی را نمی‏دید.

هفت‏سال متوالی بود که نور مخصوصی می‏دید و تقریبا شش سال می‏گذشت که زمزمه‏ای از پیغمبر می‏شنید، ولی درست نمی‏دانست موضوع چیست؟

چون ازن اخبار را برای همسرش خدیجه بازگو می‏کرد، خدیجه می‏گفت: «تو که مردی امین و راستگو و بردبار هستی و دادرس مظلومانی و طرفدار حق و عدالت هستی و قلبی رؤوف و خوئی پسندیده داری و در مهمان‏نوازی و تحکیم پیوند خویشاوندی سعی بلیغ مبذول می‏داری، اگر مقامی عالی در انتظارت باشد، جای شگفتی نیست. ⁽⁶⁾

هنگامی که به سن سی و هفت‏سالگی میل به گوشه گیری و انزوای از خلق پیدا کرد، چندین بار در عالم خواب، سروش غیبی، سخنانی به گوشش سرود، و او را از اسرار تازه‏ای آگاه ساخت، بعدها نیز در پای کوه حراء و میان راه‏های مکه بارها منادی حق بر او بانگ زد. در هر نوبت صدا را می‏شنید ولی صاحب صدا را نمی دید!

در یکی از روزها که در دامنه کوه حراء گوسفندان عمویش ابوطالب را می‏چرانید، شنید کسی از نزدیک او را صدا می‏زند و می‏گوید: یا رسول الله! ولی به هرجا نگریست کسی را ندید. چون به خانه آمد و موضوع را به خدیجه اطلاع داد، خدیجه گفت: امیدوارم چنین باشد. ⁽⁷⁾

روز بیست وهفتم ماه رجب محمد بن عبدالله مرد محبوب مکه و چهره درخشان بنی هاشم در غار حراء آرمیده بود و مانند اوقات دیگر از آن بلندی به زمین و زمان و ایام و دوران و جهان و جهانیان می‏اندیشید.می‏اندیشید که خدای جهان جامعه انسانی را به عنوان شاهکار بزرگ خلقت و نمونه اعلای آفرینش خلق نمده و همه گونه لیاقت و استعداد را برای ترقی و تعالی به او داده است. همه چیز را برایش فراهم نموده تا او در سیر کمالیخودنانی به کف آرد و به غفلت نخورد. ولی مگر افراد بشر به خصوص ملت عقب مانده و سرگردان عرب و بالاخص افراد خوش‏گذران و مال دوست و مال‏دار قریش در این اندیشه‏ها هستند؟ آنها جز به مال و ثروت خود و عیش و نوش و سود و نزول ثروت خود به چیزی نمی‏اندیشند. شراب و شاهد و ثروت و درآمد، ربا و استثمار مردم نگون‏بخت و نیازمند، تنها اندیشه‏ای است که آنها رد سر می‏پرورانند...

اینک «او» درست چهل سال پرحادثه را پشت‏سر نهاده است. تجربه زندگی و پختگی فکر و اراده‏اش و استحکام قدرت تعقلش به سرحد کمال رسیده، و از هر نظر برای انجام سؤولیت‏بزرگ پیغمبری آماده است. آیا در تمام قلمرو عربستان و دنیای آن روز جز او چه کسی بود که از جانب خداوند عالم شایستگی رهبری خلق را داشته باشد.

رهبری که سرآمد رهبران بزرگ و گذشته جامعه انسانی باشد، و انسان‏های شرافتمند بر شخصیت ذاتی و ربیت‏خانوادگی و سوابق درخشان و ملکات فاضله و صفات پسندیده او صحه بگذارند؟ او نوه ابراهیم بت‏شکن خلیل خدا و اسماعیل ذبیح و فرزند هاشم سید و سرور عرب و نوه عبدالمطلب، بزرگ و دانای قریش است. پدر در پدر و مادر در مادر شکوفان و درخشان و فروزان است.

او از سلامتی کامل جسم و جان برخورداد بود که نتیجه وراثت صحیح و سالم است. وراثتی که پدران پاک و مادران پاک سرشت‏برایش باقی گذارده بودند. به طوری که دنیای جاهلیت هم با همه پلیدی و تیرگی و تاریکیش، نتوانست آن را آلوده سازد، و چیزی از شرافت و حسب و نسب او بکاهد. ⁽⁸⁾