اسلایدر

آن چه را پیامبر به خاطر ترس از (حرف و حدیث) مردم پنهان می‏داشت، چه بود؟

خداوند می‏خواست‏حکمی را ثابت کرده، روش دیگری را به مردم بیاموزاند که مخالف و ناهمخوان با احکام و آداب جاهلیت‏بود. اگر عرب‏ها کسی را پسرخوانده‏ی خود می‏کردند، بدو نسبت‏خود را داده، وی را فرزند و پسر خویش می‏شمردند و دیگر او را منسوب به پدر واقعی‏اش نمی‏نمودند، که ستمی آشکار بود. قرآن به اینان می‏فرمود:

«آنان را به نام پدرانشان بخوانید که این کار نزد خدا عادلانه‏تر است.» (۳)

و از آن رو که پسرخوانده‏ها منسوب به ارباب (و پدر خوانده‏ها) می‏شدند، آن چه را بر فرزندان واقعی خود حرام می‏دانستند، بر اینان (فرزند خوانده‏ها) نیز روا نمی‏دانستند. خداوند می‏خواست نهایت و پایانی برای این سنت‏بنهد، از آن رو که بر پایه‏ی درستی بنا نشده بود; وانگهی می‏خواست پیامبر نخستین کسی باشد که این سنت را گسسته، معارف جدیدی در اسلام پایه گذاری کند. از این رو خدا دستور داد پس از آن که زید - که بدو زید بن محمد می‏گفتند - زینب را طلاق گفت، پیامبر با وی ازدواج کرده، زید را به نسبت درستش یعنی زید بن حارثه برگرداند:

«هنگامی که زید نیازش را از آن زن به سر آورد (و از او جدا شد)، ما او را به همسری تو درآوریم تا مشکلی برای مؤمنان در ازدواج با همسران پسر خوانده هایشان - هنگامی که طلاق گیرند - نباشد; و فرمان خدا انجام شدنی است (و سنت غلط تحریم این زنان باید شکسته شود) .» (۴)

آن چه برشمردیم، حقایق ازدواج پیامبر با زینب بود، که آن چه را غرض‏ورزان با پندار و خیال خود بافته بودند، از بین می‏برد! هرگاه شبهه‏ای به منظور کاستن شان و جایگاه پیامبر و اهل بیتش، در این جا و آن جا بشنویم یا ببینم، مانند این افسانه، ما را به پژوهش پیوسته برای دست‏یابی به حقایق تاریخی فرا می‏خواند.

پس از این ماجراها زینب به عنوان یکی از همسران پیامبر وارد خانه‏ی ایشان شد و به همسری خویش افتخار کرده، می‏گفت: خداوند مرا به ازدواج پیامبرش درآورد و درباره‏ی من آیه‏ای نازل کرد که تبدیل نمی‏شود و تغییر نمی‏پذیرد و مسلمانان آن را می‏خوانند.

عموهای زینب نیز بدین پیوند افتخار کرده، با رقیبان خود، در شمار آن چه به عنوان افتخار برمی‏شمردند، می‏گفتند:

آیا زنی میان شما هست که از آسمان‏های هفت‏گانه‏ی بالا خداوند او را به ازدواج پیامبر در آورده باشد؟!

ویژگی زینب میان دیگر همسران پیامبر این بود که در درجه‏ی دوم پس از خدیجه قرار داشت و به فقیران و نیازمندان بسیار انفاق و بخشش می‏کرد. خداوند با ثروتی که به خانواده‏ی زینب بخشیده (و به وی رسیده) بود، وضع را بر وی راحت کرده، پیوسته و بی آنکه قطع شود، بخشش و دهش می‏کرد، گر چه دباغی می‏نمود و حصیر می‏بافت و می‏فروخت و پولش را صدقه می‏داد و با جاری‏های خود به نیکی سخن می‏گفت. روزی پیامبر که با زنان خود نشسته بود فرمود: «آن که دستش درازتر است، زودتر (دربهشت) به من می‏پیوندد». در وهله‏ی نخست، مردم از این فرمایش، ظاهر لغوی آن را برداشت کرده، دست‏های خود را می‏کشیدند تا ببینند دست کدام یک درازتر است، اما بعد فهمیدند مقصود پیامبر این است که کدام یک بیشتر در راه خدا بخشش و دهش دارد، که کسی جز زینب دختر جحش نبود. وی نخستین زن (از همسران رسول‏الله) است که پس از وفات پیامبر بدو پیوست.